Heffingsambtenaar mag VSO niet abrupt intrekken

Een heffingsambtenaar mag een vaststellingsovereenkomst die hij voor onbepaalde tijd heeft gesloten opzeggen als het voortzetten van de overeenkomst leidt tot een langdurige bevoordeling. Maar het is ook mogelijk dat hij een redelijke opzegtermijn moet hanteren zodat de VSO nog een tijdje van kracht blijft.

In een zaak voor Hof Arnhem-Leeuwarden was de vraag of een appartementsrecht met betrekking tot een schiphuis voor de heffing van de onroerendezaakbelasting (OZB) over 2018 kwalificeerde als een woning. Als het appartementsrecht als woning zou kwalificeren, zou een lager tarief van toepassing zijn. Het hof constateert dat het schiphuis geen woondoeleinden vervult en evenmin dienstbaar is aan woondoeleinden. Dat dit onder omstandigheden anders kan zijn, is niet van belang. Een e-mailbericht van de WOZ-taxateur van de gemeente in 2016 wijst echter erop dat de taxateur een vaststellingsovereenkomst (VSO) voor onbepaalde tijd is aangegaan met een vereniging waarvan de houder van het appartementsrecht ook lid was. Op grond van deze VSO zou voor het schiphuis het woningtarief van toepassing blijven.

Onjuist

Zeer kort na de correspondentie met de taxateur heeft de heffingsambtenaar al laten weten dat de standpuntbepaling van de taxateur onjuist was. Ook meent het hof dat het voor onbepaalde tijd handhaven van de VSO zou leiden tot een langdurige bevoordeling van de leden van de vereniging ten opzichte van andere eigenaren met van vergelijkbare onroerende zaken. Daarom staat het hof toe dat de gemeente de VSO opzegt. De gemeente moet wel van het hof een redelijke opzegtermijn hanteren. Het hof leidt uit het woordgebruik in het e-mailbericht af dat de partijen een periode van enkele jaren in gedachten hadden. Daarom blijft de VSO nog twee jaar werken, zodat het schiphuis nog tot en met 2018 onder het OZB-tarief voor woningen valt.

Wet: art. 220 en 220f, eerste lid, onderdelen b en c GW en art. 7:900 BW

Meer informatie: Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 3 september 2019 (gepubliceerd 6 september 2019), ECLI:NL:GHARL:2019:7096