Is de balans van ongebonden fiscale wetenschappers zoekgeraakt? Een interessante discussie die nu wordt gevoerd. Belastingexperts die een hoogleraarschap combineren met een baan in de fiscale adviespraktijk zijn niet langer welkom in commissies die de politiek adviseren over belastingen.
Staatssecretaris Vijlbrief wil advies van deskundigen die ‘niet gekleurd zijn door hun achtergrond’, zei de bewindsman in de Tweede Kamer. Hij reageerde hiermee op vragen van Kamerlid Snels. Volgens Snels gaat de verwevenheid van wetenschap en betaalde adviseurschappen ten koste van het publieke en politieke debat.
Maar zoveel fiscale wetenschappers zonder nevenbetrekking zijn er niet. Hoogleraar Jan Vleggeert sprak hierover in zijn inaugurele rede aan de Universiteit Leiden. In een interview met het FD gaf hij aan dat er spanning zit. Als je klanten adviseert over de toepassing van regels, is het moeilijk om met publicaties naar buiten te treden waarvan je weet dat die slecht uitkomen voor jouw klanten of die van je kantoorgenoten. Daarin zul je terughoudendheid betrachten, want je wilt die twee banen zo gemakkelijk mogelijk combineren.
Volgens Vleggeert houdt de fiscale wereld zich te weinig bezig met hoe de regels er uit zouden moeten zien.
Bron: FD, 3 november 2020
Ook , en ja zelfs, voor een hoogleraar is het niet mogelijk om twee heren te dienen. Moet je dat dan ook wel willen? Dat neemt niet weg dat een combinatie van theorie en praktijk voordelen heeft. Let maar eens op de onwerkbare situaties die smaak- of beleidsmakers veroorzaken door geen rekening te houden met de uitvoering.