Verschil meetmethode semi-hybride en full-hybride auto’s mag

In 2014 was er sprake van een ongerechtvaardigd verschil in loonheffing tussen werkgevers die een semi-hybride (stekker-) auto voor privé doeleinden aan een werknemer ter beschikking stelden en werkgevers die een full-hybride auto aan zijn werknemers ter beschikking stelde. Dit was de stelling van een B.V. die in 2014 een full-hybride auto ter beschikking had gesteld aan haar enige werknemer. De CO2-uitstoot van semi-hybride auto’s zou in de praktijk hoger zijn dan de in de EG-richtlijn genoemde CO2-uitstoot. Die is namelijk afhankelijk van de dagelijkse keuze voor elektrisch rijden dan wel het rijden met een andere brandstof. Toch gold voor deze semi-hybride auto’s de lagere bijtelling van 7% en voor de zuiniger auto van belanghebbende een bijtelling van 20%. Volgens belanghebbende bestaat er voor dit verschil in behandeling geen objectieve en redelijke rechtvaardiging. Het hof kwam tot het oordeel dat de wetgever voor 2014 in redelijkheid ervoor kon kiezen om bij het bepalen van de CO2-uitstoot van semi-hybride auto’s uit te gaan van een veronderstelling ter zake van het rijden op de verbrandingsmotor, dan wel door middel van de elektrische aandrijving. Het koppelen van de aanspraak op de faciliteit aan de daadwerkelijke CO2-uitstoot zou uitermate kostbaar en moeilijk, mogelijk zelfs niet, uitvoerbaar zijn. Daarom kon niet worden gezegd dat de wetgever het discriminatieverbod had geschonden door het toekennen van de faciliteit bij semi-hybride auto’s niet afhankelijk te maken van de feitelijke CO2-uitstoot. Dat uit latere onderzoeken blijkt dat semi-hybride auto’s veel meer kilometers op fossiele brandstoffen rijden dan destijds was verondersteld, leidde niet tot een ander oordeel.

Wet: artikel 13bis, derde lid, Wet LB 1964

Meer informatie: Gerechtshof Amsterdam, 1 februari 2016 (gepubliceerd op 15 februari 2017, ECLI:NL:GHAMS:2016:5811