Projectwerker geen fiscaal inwoner

Deze zaak werd aangespannen door een Britse man. Hij was in dienst bij een Britse werkgever en verbleef daarvoor op projectbasis in het buitenland, waaronder ook een enkele keer in Nederland. Volgens de inspecteur was de man fiscaal inwoner in Nederland en moest hij belasting betalen over een deel van zijn arbeidsinkomen. In tegenstelling tot de rechtbank, oordeelde het hof dat de inspecteur er niet in was geslaagd te bewijzen dat er een duurzame band van persoonlijke aard bestond tussen de man en Nederland. De inspecteur had onder meer gewezen op punten die zouden moeten wijzen op een band met Nederland: het BSN, de inschrijving in de GBA, de auto, Nederlandse bankrekeningen, aankoop van een woning in Nederland en de aangegane hypothecaire verplichting. Deze aanknopingspunten waren volgens het hof echter formele aanwijzingen, die niet overeenkwamen met het beeld van de materiële werkelijkheid. Verklaringen van familieleden van de man bevestigden namelijk dat hij zijn vrije tijd voornamelijk doorbracht bij zijn vader en kinderen in Engeland. Hij verbleef dan ook in de woning van zijn vader of andere familie en vrienden. De Nederlandse woning had hij gekocht als beleggingsobject en om een vriendin (waarmee hij geen affectieve relatie onderhield) te helpen. Geen alledaagse gang van zaken vond het hof, maar hiermee was nog geen sprake van een duurzame band van persoonlijke aard met Nederland. Dat hij niet in een Engelse gemeente stond ingeschreven kon de inspecteur evenmin helpen. Alle omstandigheden afgewogen kon de man volgens het hof dus niet aangemerkt worden als fiscaal inwoner van Nederland.

Wet: artikel 2.1 lid 1 Wet IB2001, artikel 4 AWR

Meer informatie: Gerechtshof Den Haag, 10 maart 2015 (gepubliceerd op 12 maart 2015), ECLI:NL GHDHA:2015:531